E A S T E R N M E D

Σύμφωνα με τους Financial Times και New York Times η μεγέθυνση ήταν η απάντηση σε απαιτήσεις από τις χώρες του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας, και ότι σε κάθε περίπτωση, παρά το γεγονός ότι το ΝΑΤΟ ειδοποίησε για την επικείμενη είσοδο της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ το 2008, δεν ήταν δρομολογημένο να γίνει, παρ’ όλο που οι Δυτικές δυνάμεις ενεθάρρυναν την χώρα «να ενσωματωθεί περισσότερο με τους θεσμούς τους. [...] Η μεγέθυνση του ΝΑΤΟ εκόστιζε λίγο και ήταν εύκολη, καθώς οι πρώην χώρες της Comecon εζητούσαν να εισαχθούν και οι Κλίντον και Μπους μπορούσαν να αγνοήσουν τη δέσμευση του άρθρου 5 να τις υπερασπιστούν δοθείσης της μετα-σοβιετικής συντριπτικής αδυναμίας της να τους επιβληθεί. [...] Η υψηλή στρατηγική του Κρεμλίνου ήταν να προσφέρει στην Ουάσιγκτον σοβαρή αν και διαφορετικού είδους βοήθεια – διαχείριση πόρων (logistics) για την κατοχή του Αφγανιστάν, πίεση στο Ιράν να εγκαταλείψει τα πυρηνικά, συνεργασία με το Ισραήλ να κρατήσουν τους Ισλαμιστές της Συρίας εκτός κυβερνήσεως, και εις αντάλλαγμα ανέμεναν σεβασμό ως μια μεγάλη δύναμη, με την δικό της εκδοχή του είδους της ευαισθ. [...] Η ανακοίνωση των σκοπών του πολέμου είναι μια βλοσυρή υπενθύμιση της δικαιολογίας που εχρησιμοποιήθηκε στο Κοσσυφοπέδιο καθώς και από τους Bush και Blair στο Ιράκ, δηλαδή για να σταματήσει η γενοκτονία, να αποστρατικοποιηθεί και να σωθεί ο πληθυσμός από τον δεσποτισμό με την αλλαγή του πολιτεύματος. [...] Για την Ουκρανική ηγεσία, το τέρμα είναι η ανάπτυξη του πολέμου ούτως ώστε να τελειώσει ενωρίτερα –να επιβάλει το ΝΑΤΟ ή οι Ηνωμένες Πολιτείες ζώνη «μη πτήσεων» (no-fly zone) και η κατάρριψη των Ρωσικών αεροσκαφών και της αεράμυνας για να ανακουφίσει την πίεση πάνω στους Ουκρανούς μαχητές και πολίτες.