E A S T E R N M E D

Εισαγωγή Το παρόν άρθρο αναδεικνύει τις δυνατότητες και την αναγκαιότητα συμβολής σήμερα του πολύτιμου νομικού κεκτημένου της Απόφασης του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης (στο εξής και Δικαστήριο) «Νικαράγουα κατά Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής (ΗΠΑ)», στο πεδίο της Χρήσης Βίας και στο πεδίο του Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου. [...] Ιδιαίτερη αξία έχει και το γεγονός ότι το Δικαστήριο στην εν λόγω Απόφαση τονίζει εμφατικά ότι αρχές όπως αυτές: i) της μη χρήσης βίας, ii) της μη επέμβασης στις υποθέσεις άλλου κράτους, iii) του σεβασμού για την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα των κρατών, και iv) της ελευθερίας της ναυσιπλοΐας, παραμένουν δεσμευτικές ως μέρος του εθιμικού Διεθνούς Δικαίου, παρά τη λειτουργία των διατάξεων. [...] Μία ακόμη ενδιαφέρουσα δικονομική αρχή στην οποία αναφέρεται το Δικαστήριο είναι η εξής, ότι η δικαιοδοσία του Δικαστηρίου να κρίνει την ουσία μιας διαφοράς συνεπάγεται τη δικαιοδοσία του να ορίσει επανορθώσεις/αποκατάσταση.4 Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει και η αρχή που θέτει το Διεθνές Δικαστήριο ότι στο Διεθνές Δίκαιο δεν υπάρχουν κανόνες με τους οποίους να μπορεί να περιοριστεί το επίπεδο εξ. [...] Οι αρχές, το πλαίσιο, η νομική συλλογιστική του Δικαστηρίου που επελέγησαν και αναλύθηκαν, κρίνονται στα πλαίσια του άρθρου ότι είναι εξαιρετικά σημαντικές, χρήσιμες και επίκαιρες, και ότι θα πρέπει να εφαρμόζονται και να αξιοποιούνται πλήρως στη σύγχρονη διεθνή δικαιοταξία. [...] Η εν λόγω Απόφαση θα πρέπει να «μας φωτίζει τον δρόμο», διότι παράλληλα με το πολύτιμο νομικό κεκτημένο που μας κληροδότησε, σε φιλοσοφικό επίπεδο και σε επίπεδο συμβολισμών υποδεικνύει την τελική επικράτηση του Διεθνούς Δικαίου, της εθνικής κυριαρχίας των κρατών, του Ανθρωπισμού και του αδυνάμου, έναντι της ισχύος και όλων των εγγενών δυσχερειών αναγκαστικής εκτέλεσης του Διεθνούς Δικαίου.