Język protestu i nowe trendy w społeczeństwie białoruskim w latach 2020–2021

Po pierwsze, język protestów – utrwalony na plakatach, graffiti, wstążkach, w piosenkach, sloganach, bukietach kwiatów, akcjach artystycznych, sąsiedzkich spotkaniach na podwórkach, z wykorzystaniem technologii informacyjnych jako platformy komunikacji, wzajemnej pomocy i samoorganizacji – stał się wyrazem pragnienia i konieczności odzyskania przestrzeni, w której ludzie mogą swobodnie się porusza. [...] Aresztowa- nia aktywistów i przypadkowych przechodniów przez ludzi w kominiarkach, którzy następnie pojawiali się w sądach jako świadkowie – bez podawania personaliów, z zakrytymi twarzami – takie praktyki stały się dziwnym i strasznym znakiem totalnego krachu praworządności, przejawem nieprzejrzysto- ści aparatu państwowego i jego instytucji, niechęci do prowadzenia polityki otwartości, strachu p. [...] Z drugiej zaś strony – w spo- łeczeństwie pojawiła się i umocniła tendencja do podejmowana osobistej współpracy, powoływania otwartych infrastruktur, do rozpraszania ośrodków władzy i jej dystrybuowania w ramach struktur po- ziomych. [...] Taka forma pozwala zrozumieć, jak kształtuje się kontekst polityczny, jakie re- akcje rodzą się w społeczeństwie, kto i jak angażuje się w przestrzeń publiczną. [...] Mimo to w białoruskim ruchu protestu kształtują się ważne trendy społeczne i politycz- ne – nowe formy solidarności, powiązań i infrastruktury, które umożliwiają równy i uwzględniający indywidualne możliwości udział każdego, akceptacja i inkluzywność, warunki do budowania zaufania wewnątrz społeczeństwa obywatelskiego.